کتوک شعر میناب

                                                                                       پراید نقره ای

    ببرد از من قرار و طاقت و هوش                         پرایدی نقره ای در جاده ای دوش

    پرایدی...نه!بگو رخشی سواری                         که حتی برده از رستم دل و هوش

    زتاب آتش سوادی عشقش                               در آوردم طلا از دست و از گوش

    و رفتم تازنم آنرا به نامم                                    شرم از قیمتش نا گاه مدهوش

    زبان باز کرد آن زیبای خوفته                               بگفتا ای عزیز من نزن جوش

     برو خالی نما جیب حسابت                               و چندین سکه هم جانا بنه روش

     مگرنه با چنین پولی عزیزم                                 نمی گری مرا هر گز در آغوش

نظرات خود را در قسمته اعلام نظر اعلام کنید